Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Οι Αρχαίοι πολιτισμοί είχαν γνώσεις πέρα από το χρόνο τους - Γνώση που ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διαθέτει σήμερα


Ότι διαβάσετε στις παρακάτω παράγραφους έχει γραφτεί από τον άνθρωπο που δημοσίευσε το βίντεο. Έχει πολύ καλά σημεία. Ένα από τα καλύτερα είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει ιδέα για το τι τον συνδέει μαζί με το σύμπαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν γνώσεις πέρα από το χρόνο τους, η γνώση που ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διαθέτει σήμερα..

Τότε είχαν τη δυνατότητα να σχεδιάζουνε και να κατασκευάζουνε δομές πολύ πέρα από τις φυσικές τους ικανότητες ή τα εργαλεία που κατείχαν. Θα πρέπει να πιεστούμε σκληρά για να αναπαράγουμε τις αρχαίες πυραμίδες, και δεν έχουμε ιδέα για το πώς χτίστηκαν. Οι αρχαίοι πραγματικά κατείχαν πληροφορίες που εμείς δεν διαθέτουμε και είναι μόνο θέμα χρόνου πριν καταλάβουμε πώς τα κατάφεραν με τα αδύνατα κατορθώματα τους.

Τα μυστικά των αρχαίων κατασκευών

Το κάστρο Coral είναι ένα πέτρινο μνημείο που βρίσκεται στο Homestead της Φλόριντα. Ο οικοδόμος του Coral Castle Edward Leedskalnin ισχυρίστηκε ότι γνωρίζει τα μυστικά των αρχαίων κατασκευαστών και πως ο ίδιος τα απέδειξε στην οικοδόμηση του κοραλλιογενείς κάστρου.

Το μυστικό του είναι ο μαγνητισμός και η αντι-βαρύτητα. Υπήρχε μια μαγνητική συσκευή για να ακυρώσει ή να μειώσει σε μεγάλο βαθμό το βάρος αυτών των τεράστιων όγκον από πέτρες, και έτσι μπορούσαν να τις βάλουν εύκολα στη θέση τους. Μπορείτε επίσης να βρείτε αυτές τις ίδιες ενδείξεις / στο συμβολισμό του Norman Hall (Μεγάλη Μασονική Στοά) στη Φιλαδέλφεια. Τα μυστικά του μαγνητισμού κωδικοποιούνται στα σχέδια της τέχνης. Οι Ελευθεροτέκτονες έχουν κρατήσει για πάντα αυτά τα μυστικά, αλλά οι χρόνοι του απορρήτου τώρα τα αποκαλύπτουν. Η παγκόσμια αφύπνιση έχει αρχίσει και πρέπει να ξαναγράψουμε τα βιβλία της ιστορίας μας. Δεν λένε την αλήθεια.


Οι αρχαίοι ήξεραν πολύ περισσότερο από ότι εμείς σχετικά με τη ζωή, το σύμπαν,την Αστρονομία, Ανώτερα Μαθηματικά, Μαγνητισμό, Θεραπεία, αόρατες δυνάμεις κλπ., και η κωδικοποιημένη γνώση τους είναι οι πληροφορίες που μεταφέρονται στα σύμβολα και στα σημεία που μπορούμε να τα βρούμε σε όλον τον κόσμο.

Όλες οι αρχαίες θεάσεις και γεωμετρικά μοτίβα (Ιερή Γεωμετρία) συμβολίζουν αόρατες δυνάμεις στο χώρο εργασίας. Δεν μας έχουν πει την αλήθεια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι δεν γνωρίζουν ακόμα. Οι αρχαίοι δεν ήταν ηλίθιοι ή πρωτόγονοι. Εμείς απλά αποτύχαμε να μεταφέρουμε τον κώδικα και τη γνώση σε σημεία και σύμβολα, όπως στα αρχαία έργα τέχνης.

Το είδος των πληροφοριών που διατηρούνται κρύβεται από το κοινό. Οι επιστήμονες δεν ξέρουν "τι κρατά το σύμπαν μαζί", και η απάντηση είναι υγιές και αόρατες δυνάμεις.

Η ύλη διέπεται από ηχητικές συχνότητες. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή από ότι μπορούμε να αντιληφθούμε με τις 5 αισθήσεις μας. Το ερώτημα είναι "ποιος ή τι διέπει αυτές τις αόρατες δυνάμεις;" Τι κρύβεται πίσω από τη συμμετρία στη φύση; (Χρυσή αναλογία, Φι, Fibonacci Ακολουθία κλπ.) Είναι απλά σύμπτωση, ή υπάρχει ένα ευφυές μυαλό / πίσω από όλα αυτά που τα κρατά όλα μαζί.

Η δειλία ήταν άγνωστη λέξη στην Αρχαία Σπάρτη

Ο σπαρτιάτικος στρατός ήταν, ίσως, η πιο τρομερή πολεμική μηχανή του αρχαίου κόσμου. Αυτή η πολεμική μηχανή με την απίστευτη πειθαρχεία και εκπαίδευση κατάφερνε πολύ καλά για αιώνες να καλύπτει το μεγαλύτερο και βασικότερο ελάττωμά της, που βεβαίως δεν ήταν άλλο από την αριθμητική της σύσταση.

Οι Σπαρτιάτες οπλίτες φορούσαν πάντα κόκκινο μανδύα, γιατί κάλυπτε το αίμα εάν πληγώνονταν και επίσης, κατά το Λυκούργο, τρόμαζε

κατά κάποιο τρόπο τον αντίπαλο. Στις μάχες οι Σπαρτιάτες οπλίτες δεν φορούσαν σανδάλια, αλλά πήγαιναν ξυπόλητοι, για να διατηρείται πιο σταθερή η φάλαγγα.

Στη Σπάρτη υπήρχε η αντίληψη ότι οι στρατιώτες έπρεπε να γυρίσουν από τη μάχη νικητές ή πεθαμένοι, αν και δεν υπήρχε νόμος που καταδίκαζε αυτούς που εγκατέλειπαν τη μάχη, αλλά αυτοί τότε περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία, όπως ο Αριστόδημος που έφυγε από τις Θερμοπύλες με διαταγή του Λεωνίδα να ειδοποιήσει ότι οι Έλληνες είχαν περικυκλωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν πάνε στη μάχη, όταν η μητέρα έδινε την ασπίδα στο γιο της, έλεγε «ή ταν, ή επί τας», δηλαδή «ή με αυτήν θα γυρίσεις νικητής ή επάνω σε αυτήν νεκρός».

Την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, όλες οι ασπίδες των Σπαρτιατών είχαν γραμμένο το γράμμα Λ (λάμδα), που αντιπροσώπευε τη Λακεδαιμονία.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι άφηναν μακριά μαλλιά και χτενίζονταν πριν τις μάχες, που θεωρείτο την εποχή εκείνη κυρίως προ σπαρτιατικό χαρακτηριστικό.

Την Αρχαϊκή Εποχή φορούσαν κορινθιακό κράνος, περικνημίδες και μπρούτζινο θώρακα, αν και μετά τους Περσικούς Πολέμους, όταν και οι πόλεμοι έγιναν πιο ανοιχτοί αντικατέστησαν τον μπρούτζινο θώρακα με το λινοθώρακα ή με τον πιο ελαφρύ εξώμη. Κύρια όπλα τους ήταν το δόρυ, η ασπίδα και το ξίφος.

Την εποχή του Κλεομένη του Γ’, τον 3ο αιώνα π.Χ., ο σπαρτιάτικος στρατός εξοπλίστηκε με την μακεδονική σάρισα.

Δειλός εχαρακτηρίζετο οποιοσδήποτε πολίτης,οπλίτης της αρχαίας Σπάρτης υποχωρούσε εμπρός στόν εχθρό, άνευ εντολής που αφορούσε τέτοιον τακτικό ελιγμό,εαν λιποτακτούσε και τέλος εάν αιχμαλωτίζετο.

Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ηταν το να χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα και να υποβιβασθεί απο την πρωτεύουσα τάξη των Ομοίων σε αυτήν των Μειόνων.

Η αντιμετώπιση των δειλών ήταν τελείως διαφορετική στην Σπάρτη απο οτι στην υπόλοιπη Ελλάδα.Στίς διάφορες Ελληνικές πόλεις συνήθως, δεν επιβάλετο κάποια ιδιαίτερη ποινή.

Διατηρούσαν το δικαίωμα της συναναστροφής με τους γενναίους συμπολεμιστές τους εντός και εκτός στρατεύματος.

Αντιθέτως στην Σπαρτιατική κοινωνία η δειλία θεωρείτο το μεγαλύτερο όνειδος και η αυτοκτονία ήταν απολύτως προτιμητέα.Αναφέρω παρακάτω τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζούσε ο Σπαρτιάτης που υποτίθεται οτι δείλιασε στην μάχη.

Πάντως κατά την προσωπική μου γνώμη θεωρώ απίθανο να υπήρξε ποτέ τέτοιο φαινόμενο.Οι μόνες περιπτώσεις που επέζησαν ηταν παρανοήσεις εντολών στην μάχη,;h πρωτοβουλίες για διαφορετική δράση εκτός εντολών,πού τιμωρήθησαν για λόγους αρχής και μόνον.Πραγματική δειλία δεν αναφέρθηκε ποτέ.Αντιθέτως απίστευτη εμμονή για την νίκη,οσο και αν αυτή η οδός συναντούσε τον θάνατο.

1.Εχανε τα πολιτικά του δικαιώματα.

2.Απεμακρύνετο απο την κοινή ζωή στην συσκοινία που αποτελούσε το κέντρο της ζωής μαζί με το στρατόπεδο.

3.Αποκλειόταν απο αθλοπαιδειές και χορού.

4.Δεν γινόταν αποδεκτός στην Εκκλησία του Δήμου δηλ την Απέλλα,ισχυρώτατο λαικό όργανο δημοκρατικής διοικήσεως.

5.Απουσίαζε η σύζυγος κατ εντολήν των νόμων απο την οικία ώστε να μην έρχεται σε επαφή μαζί του και ταυτοχρόνως οι κόρες,εαν υπήρχαν,διαβιούσαν σε κατ οίκον περιορισμό.

6.Υπόκειτο στον εξευτελισμό, ανα πάσα στιγμή να ξυλοκοπείται απο οποιοδήποτε άλλο πολίτη ήθελε να τόν ταπεινώσει,δίχως να του παρέχεται δικαίωμα απο τον νόμο να προσφύγει σε αυτόν

7.Οι συμπολίτες του δεν συνομιλούσαν κάν μαζί του

8.Όταν εσυναντάτο με άλλον πολίτη έπρεπε να παραμερίσει ταπεινούμενος, και ήταν αναγκασμένος να δίδει την θέση του όταν ευρισκόταν καθήμενος σε οπιονδήποτε την ζητούσε, ακόμη και εαν αυτός ήταν νεώτερος.

9.Του απηγορεύετο να περιποιείται τον εαυτόν του και να καλωπίζεται.

10.Κατά την διάρκεια της μάχης ο βασιλεύς στρατηγός είχε δικαίωμα να εκτελέσει επι τόπου όποιον αντιλαμβανόταν να απομακρύνεται δολίως απο το πεδίο της συγκρούσεως.

Ο οπλίτης ο οποίος στο πεδίο της μάχης θα εδείλιαζε, έθετε σε άμμεσο κίνδυνο την ζωή του,την ζωή των συντρόφων του και όλου του στρατεύματος φυσικά, αφού ανήκαν όλοι σε ένα πλέγμα πλήρως λειτουργικό.Πρόδιδε τον εαυτόν του,τα πιστεύω του,την Πατρίδα,τους συμπολεμιστές,τις οικογένειες όλων,την Σπάρτη.

Η Φάλαγξ έφθασε στο τεχνικό αποκορύφωμ;a της, μέσω της Λακωνικής πολεμικής πρακτικής.Η Φάλαγξ όμως προϋπέθετε υπερβολικά σφιχτή τάξη,ζυγούς,οργάνωση.Το παραμικρό ατόπημα,εκουσίως η ακουσίως,μετεδίδετο σαν ενεργειακό κύμα, που κατέστρεφε όλο το στράτευμα.Ή τουλάχιστον το επηρέαζε σφόδρα.

Αυτό το γνώριζαν όλοι άριστα,το γνώριζε και η Σπαρτιάτισσα μητέρα που λόγω σοφίας και γνώσεως των συνθηκών, εδιδε εντολή στον ένστολο γιό της Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ δηλ να γυρίσει νικητής μεταφέροντας την Ασπίδα του η να τον φέρουν νεκρόν επάνω σε αυτήν.

Η έννοια της τιμής και της ανδρείας, μαζί με το διαρκώς ζείν κατά φύσιν και διαρκώς φιλοσοφείν, ήταν ο πυρήνας της Λακωνικής ζωής.Η κοσμοθεωρία του Σπαρτιάτου, αφορούσε την Ορθή αντιμετώπιση της Ζωής και του Θανάτου.

Των δυο αλληλένδετων όψεων.Των δύο πυλών που η μία οδηγεί στην άλλη.Ας μην ξεχνούμε το πανάρχαιο έθιμο της ταφής των νεκρών στα προαύλια των οικιών ,και μάλιστα κατά το ήμισυ μέσα στην γη,ώστε να γίνεται ορατή η τρομερή μεταβολή του σώματος και να κατανοούν όλοι την φθαρτή φύση της ύλης. Ή μάλλον τον εν γένει προορισμό της να μεταβάλλεται,αφού θάνατος πλήρης δεν νοείται,ούτε ανυπαρξία φυσικά.

Η κοινωνική ζωή,μαζί με την ζωή του στρατοπέδου αλλά και τις πολεμικές επιχειρήσεις ήταν κυρίως εκπαίδευση,πρακτική,και υλοποίηση των Ιδεών της Σπάρτης.Ο Πόλεμος δεν αποσκοπούσε σε νίκες για εξουσία και υλικές απολαβές παρά μόνον σε διαρκή εφαρμογή σκέψεως,θεωρημάτων,στρατηγημάτων που αποτελούσαν το εκπαιδευτικό σύστημά τους.

Κυρίως όμως ήταν το αναγκαστικό μέσον εγκαθιδρύσεως Πολιτευμάτων Άμεσης Δημοκρατίας στις Ελληνικές Πόλεις Κράτη.Απαραίτητη λοιπόν η συνεχής πίστις σε ιδανικά,η ατελείωτη επιμονή για την πραγματοποίηση των στόχων.Και πρωτίστως Αρετή.Πολεμική Αρετή.Το άλλο άκρον από αυτό της δειλίας.

Αν αναλογισθούμε τούς ατελείωτους πολέμους που ιστορικά, η Σπάρτη πήρε μέρος, και μάλιστα πολλούς εξ αυτών, τους εξετέλεσε μόνη,απορούμε πώς, συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων, οι οποίοι, αποτελούσαν τους πολίτες και φυσικά τον στρατό της Σπάρτης,υπερβολικά μικρός με οποιοδήποτε μέτρο σύγκρίσεως,κατάφερε να κυριαρχήσει, ενώ το αναμενόμενο θα ήταν να έχει εξαφανισθεί όλος ο πληθυσμός της σε ελάχιστα χρόνια.

Αντιθέτως η Σπάρτη ως δύναμις, αλλά και ως ιδέα, διήρκεσε τουλάχιστον κατά τους μετριοπαθεστέρους υπολογισμούς μια ολόκληρη Χιλιετία.Συνεχίζοντας μέσω της Ρώμης και όλων των άλλων συνεχιστών να θριαμβεύει.

Αυτό οφείλετο στην απαράμιλλη στρατηγική της που όμως εβασίζετο,στο βαθμό τόλμης και θελήσεως για δράση και πραγματοποίηση των σχεδίων,των πολιτών,οπλιτών της Σπάρτης.

Κατανοούμε πιστεύω, ότι η Σπάρτη ήταν ένα εγχείρημα που αφορούσε την ίδια,την Ελλάδα και τον κόσμο γενικώτερα. Αφορούσε τον πολιτισμό και την αληθινή,πρακτική φιλοσοφία,δηλ την ίδια την Ζωή.

Η Αρετή γενικώς,και η Ανδρεία ειδικώτερα ήταν τα κλειδιά της επιβιώσεως και της επιτυχίας.Η Δειλία εσήμαινε πλήρη αποτυχία στην προσωπική φιλοσοφική πορεία του κάθε ατόμου και φυσικά της ίδιας της Σπάρτης ως Ιδέας,Προτύπου και Πράξεως.

Σπάρτη, 546 π.Χ.: Η Μάχη των "Πρωταθλητών"

Το 547 π.Χ., οι Σπαρτιάτες, έχοντας ήδη αποσπάσει από το Άργος την ισχυρότερη σύμμαχό του, την Τεγέα, εν συνεχεία αποσπούν τα Κύθηρα και τη νότιο Κυνουρία και, τέλος την Θυρεάτιδα, η απώλεια της οποίας θα αποτελέσει βαρύτατο οικονομικό πλήγμα για το Άργος, το οποίο κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Σπάρτης.


Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ» 546 π.Χ.

546 π.Χ. Στη σύγκρουση που θα έκρινε το νέο πόλεμο, έχουμε ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει την αξία που απέδιδε η Σπάρτη στις έννοιες της Τιμής, της Πίστεως και της Αξιοπρέπειας. Προς αποφυγή ασκόπου αιματοχυσίας, οι δύο στρατοί συμφωνούν να πολεμήσουν από την κάθε πλευρά μόνον 300 επίλεκτοι οπλίτες («Λογάδες») και το υπόλοιπο των στρατών να αποτραβηχτεί στις πατρίδες τους. Η σύγκρουση των δύο επιλέκτων σωμάτων, με επικεφαλής τον Σπαρτιάτη Οθρυάδη και τον Αργείο Θέρσανδρο, ορίζεται και πραγματοποιείται στην τοποθεσία Πάρπαρο. Στην άγρια μάχη που ακολουθεί έως την άφιξη της νυκτός, φονεύονται πάντες πλην τριών μόνον οπλιτών, δύο Αργείων (του Αλκήνωρος και του Χρομίου) και του τραυματισθέντος σοβαρά Σπαρτιάτου αρχηγού Οθρυάδου.

Οι Αλκήνωρ και Χρόμιος, θεωρώντας ότι είναι οι μόνοι ζωντανοί, φεύγουν από το πεδίο της μάχης για να ανακοινώσουν τη νίκη τους στο Άργος, αλλά ο Οθρυάδης, συγκεντρώνει τις δυνάμεις του, σηκώνεται όρθιος, εκδύει τα σώματα των νεκρών Αργείων και με τον οπλισμό τους υψώνει Τρόπαιο, πάνω στο οποίο γράφει με το αίμα του«(Λακεδαιμόνιοι ) Κατ’ Αργείων» (σύμφωνα με τον Λουκιανό και το Ανθολόγιο Στοβαίου) ή «(Λακεδαιμόνιοι) Διί Τροπαιούχωι» (σύμφωνα με τον Πλούταρχο), και ξεψυχάει δίπλα στους 299 νεκρούς συμπολεμιστές του. Μόλις θα φθάσουν στο πεδίο της μάχης οι δύο στρατοί, το επόμενο πρωϊ, για να διαπιστώσουν το αποτέλεσμα, η νίκη αμφισβητείται και από τις δύο πλευρές και από λόγο σε λόγο οι δύο πλευρές έρχονται σε κανονική σύγκρουση. Μετά από αιματηρό αγώνα νικούν οι Σπαρτιάτες και η Θυρέα οριστικά δίδεται στην πόλη τους.

Αντίθετα από τον Ηρόδοτο που θέλει τον αρχηγό των Σπαρτιατών Οθρυάδη να έχει αυτοκτονήσει μετά την ύψωση του Τροπαίου, μη θέλοντας να επιστρέψει ζωντανός στην Σπάρτη όταν όλοι οι συλλοχίτες του είχαν φονευθεί, η παράδοση των Αργείων τον θέλει θανασίμως τραυματισθέντα υπό του Περιλάου, τον οποίο μάλιστα ετίμησαν οι Αργείοι, όπως διασώζει ο Παυσανίας (2, 20, 6), με ανδριάντα του στο Θέατρο της πόλεως. Η εκδοχή των Αργείων φαίνεται αληθεστέρα, δεδομένου ότι δεν θα άφηναν ποτέ ζωντανό οι δύο Αργείοι τον αρχηγό των αντιπάλων τους, άρα είναι λογικό να έχει ανασηκωθεί ο τελευταίος, τραυματισμένος σοβαρά, μέσα από νεκρά κορμιά, “αμικλάστοις δόρασι επερειδόμενος” όπως γράφει ο Πλούταρχος στα “Ηθικά” του, δηλαδή στηριζόμενος σε σπασμένα δόρατα, όταν απεχώρησαν οι επιζήσαντες δύο πολεμιστές του Άργους από το πεδίο της μάχης για να αναγγείλουν τη νίκη τους στην πατρίδα τους.

Η Σπάρτη πλέον θα ελέγχει μία μεγάλη έκταση 8.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που αντιστοιχεί στα 2/5 της Πελοποννήσου. Οι Αργείοι ξυρίζουν σε ένδειξη πένθους το κεφάλι τους και ορκίζονται να μην αφήσουν ξανά μακριά μαλλιά, μήτε οι γυναίκες τους να φορέσουν κοσμήματα χρυσά έως ότου επανακτηθεί η Θυρεάτις. Αντιθέτως, οι Σπαρτιάτες καθιερώνουν έκτοτε τα υπερβολικώς μακριά μαλλιά σε ανάμνηση της μεγάλης νίκης τους επί των Αργείων και ενσωματώνουν στη μνήμη τών εν Θυρέα πεσόντων και του Οθρυάδου και προς τιμήν του Θεού Απόλλωνος Καρνείου, μέσα στους ανά έτος εορτασμούς των «Γυμνοπαιδιών» ανδρικούς χορούς κατά την τελευταία ημέρα των εορτών στον χώρο του Θεάτρου της πόλεως.

Οι χορευτές Σπαρτιάτες πολεμιστές, γυμνόποδες και με μακριά μαλλιά (σε υπενθύμιση του όρκου των αντιπάλων τους να μην αφήσουν μακρυά τα μαλλιά τους και να μη ξαναφορέσουν οι Αργείες γυναίκες χρυσά κοσμήματα αν δεν ανακτήσουν την Κυνουρία) προσφέρουν με το τέλος των εορτασμών σπονδή στους Θεούς και στην ψυχή του ήρωος Οθρυάδου, ενώ οι τελετές αυτές συνδυάζονται χρονικώς με άλλη, μικρότερη εορτή, τουλάχιστον έως το 370 όπου απωλέσθη η Θυρεάτις, τα λεγόμενα “Παρπαρώνεια”, στην ακριβή τοποθεσία που διεξήχθη η αιματηρή μάχη (Πάρπαρος).

Στους δικούς μας καιρούς, 30 και πλέον συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι, έχουν υμνήσει την ανδρεία του Οθρυάδου, ο δε ποιητής Αρίστος Καμπάνης (1883-1956), συνέγραψε γι’αυτόν το παρακάτω ποίημα, με τίτλο "Τρόπαιον":

«Απ' την αυγή πολέμααν ως το δείλι,

στης πολυζήλευτης Θυρέας τον κάμπο,

οι Αργείοι με τους Σπαρτιάτες

και το αίμα το νεοχλόιστον επότιζε το χώμα.

Κι όταν ο ήλιος έπεσε στα ρείθρα του Ωκεανού πατρός,

να ξεκουράσει απ' την τόση τα μάτια του τη φρίκη,

Αργείος δεν ανάσαινε κανένας,

κι απ' τους Σπαρτιάτες τρεις μονάχα

ανάμεσ' απ' τους νεκρούς συντρόφους των

επρόσμεναν το θάνατο, που δε θ' αργούσε.

Κι ήρθεν η άλλη αυγή, κι ήρθεν ο ήλιος,

ήρθε να πήξει τα αίματα και να λαμπρύνει

τον ηρεμαίο το θάνατο ηρώων τόσων

στον κάμπο το πολύχλοο της Θηρέας.

Κι από τους τρεις μόνον ένας απ’τους Σπαρτιάτες

αργοσάλευε μες απ' τα κουφάρια.

Το αίμα του τ'αργόπινε το χώμα,

ενείρονταν τα Ηλύσια και το πλήθος

το ηρωικό των Ηρακλειδών προγόνων...

Και καθώς αντιχτύπησε στο πρόσωπό του το φέγγος,

άθροισεν ο νιος τη δύναμή του τη λίγη.

ορθοτινάχτηκε, κι η κόμη ανέμισέ του στην αύρα της ημέρας.

Το στηθοβόρον, έπνιξε τον πόνο,

το πολέμιον αιχμηρό βγάζει βέλος

που τον είχε τρυπήσει το γυμνίτη

και κοιτώντας τριγύρω, ω τι τρομάρα,

νεκρούς τους εχθρούς ξάνοιξε και τους Σπαρτιάτες,

και νικητής ελόγιασε πως ήτον

της πολυαίμακτης μάχης στη Θυρέα.

Μ' όσην είχε ζωή ο Οθράδης,

απ' τους Αργείους ανάμεσα και τους Σπαρτιάτες,

λίθο μεγάλο εστύλωσε.

Κατόπι αφού βούτηξε στο αίμα του το ξίφος,

"Ενίκησαν οι Σπαρτιάτες", γράφει.

Έπειτα πέφτει για να κοιμηθεί τον ύπνο,

Πού 'χαν υπνώσει οι σύντροφοι και οι εχθροί του».

[Πηγή: Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά: "Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών"]

Άγνωστο φιλμ για την εξόντωση των Ελλήνων

Εκπληκτικό φιλμ ντοκουμέντο του George Magarian, κατά την διάρκεια των γεγονότων της Σμύρνης που αποδεικνύει που καταρρίπτει τους "ρεπούσιους" ισχυρισμούς περί "συνωστισμού".

Ο George Magarian, γεννημένος το 1895 σπούδασε στο “Αμερικανικό Κολλέγιο” στο Ικόνιο (Konya) της Τουρκίας. Αργότερα, διατέλεσε διευθυντής στο παράρτημα του Ικονίου της ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων) ή YMCA.

Αν και η YMCA δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση, την περίοδο των γεγονότων στη Μικρά Ασία, το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης των θυμάτων της τραγωδίας αυτής. Ο George Magarian, την ίδια στιγμή που συμμετείχε στα γεγονότα αυτά, την ίδια στιγμή, με μια μηχανή 35 mm, κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.

Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 86 χρόνια στο διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη. Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο, το έσωσε από τη φθορά του χρόνου, και έτσι, είμαστε τώρα σε θέση να δούμε αυτά τα μοναδικά σπαράγματα της μνήμης.


Τα παιδιά και οι "θυσίες" των γονιών

Στην καθημερινότητα της κλινικής πράξης είναι συχνό φαινόμενο γονείς να γκρινιάζουν ότι αυτοί θυσιάζονται για τα παιδιά τους, δίχως αυτά να το αναγνωρίζουν. Είναι τότε που και μόνο το άκουσμα της λέξης “θυσία” δημιουργεί νέες αλυσιδωτές εκρήξεις θυμού από τα παιδιά και αντίστοιχα νέα παράπονα από τους γονείς.

Ένας γονιός που καταγράφει τη ζωή του ως θυσιασμένη για χάρη των παιδιών του, δεν συνειδητοποιεί ότι προσβάλλει τόσο τον εαυτό του όσο και τα παιδιά του και ότι συκοφαντεί τη γονεϊκή ιδιότητα. Γιατί ένας νέος να ονειρεύεται να κάνει δικά του παιδιά, όταν έχει μεγαλώσει σε μια αδιάκοπη γκρίνα των γονιών του για τις “θυσίες¨που απαιτούν δυσκολίες, βάρη και ψυχική και σωματική κούραση που έχει η φροντίδα των παιδιών;

Αντίστοιχες πικρίες με τους γονείς που θεωρούν ότι θυσιάστηκαν εκφράζονται και από πολιτικούς που θεωρούν ότι αναλώθηκαν για το κοινό καλό και τελικά δεν τους αναγνωρίστηκε. Από πνευματικούς δασκάλους, που μιλάνε για την έλλειψη αναγνώρισης από τους μαθητές τους. Είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αν είσαι σε μία θέση εξουσίας που μπορείς να προωθήσεις κάποιους νεότερους, τότε δεν αποτελεί είδηση το ότι αναδεικνύεις κάποιον που το αξίζει. Επομένως δεν σου οφείλεται καμία ανταπόδοση.

Αν αντιθέτως η πικρία έγκειται στο ότι πιθανώς ο νέος δεν έχει τα απαιτούμενα εφόδια για την θέση αυτή, τότε το πρόβλημα δεν έγκειται στην έλλειψη αναγνώρισης από τον νέο, αλλά στις λανθασμένες αντιλήψεις και προσδοκίες του “ευεγέρτη”.

Η ευχαριστιακή στάση επιτρέπει βέβαια την αναγνώριση και την έκφραση ευχαριστιών από τους μαθητές στους δασκάλους σας. Αυτό δεν στοχεύει στην συναισθηματική κάλυψη του δασκάλου, αλλά καταγράφεται ως κομβικό σημείο της αναπτυξιακής πορείας του μαθητή και της μετάβασής του στη φάση της πνευματικής ενηλικίωσης.

Οι ψευδείς θυσίες, εν ονόματι δήθεν της αγάπης των άλλων, αποτελούν στην πραγματικότητα άρνηση ανάληψης ευθύνης στην προσωπική πορεία και δια βίου παγιδεύουν ενοχικά το ευεργετούμενο πρόσωπο.

Οι θρησκευτικοί άνθρωποι αναζητούν τον πόνο προκειμένου να επιτύχουν την εξιλέωση για τις όποιες ενοχές. Θεωρούν ότι πρέπει να τιμωρηθούν για τις όποιες ενοχές τους. Εξαντλούνται στις τυρρανικές προσπάθειες για την άρνηση της επιθυμίας που καταγράγεται ως η κύρια πηγή της δυστυχίας και χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν ευχαριστισιακά την κτιστή τους φύση.

Η αυθεντική αγάπη δεν μπορεί να αρνηθεί στον σταυρό, δίχως να αρνηθεί τον εαυτό της. Η αυθεντική αγάπη όμως δεν στοχεύει ποτέ στον σταυρό, ούτε σταματά στον σταυρό, αφού οντολογικά περιέχει την δυναμική της ανάστασης. Όποιος επαγγέλεται τον σταυρό ως στόχο δεν έχει γνωρίσει την απελευθερωτική αναστάσιμη χαρά στην ύπαρξη τοθ και έχει μείνει τηρητής υποχρεώσεων, δίχως προοπτική.

Η θυσία του εαυτού για κάποιο στόχο που υπερβαίνει την ατομικότητα αποτελεί μια συγκλονιστική στάση που καταξιώνει την ύπαρξη και επιβεβαιώνει με την ακραία στάση της την ελευθερία του προσώπου.

Η αυθεντική θυσία αποτελεί την γελιοποίηση όσων επιμένουν στη μιζέρια ότι όλα καθορίζονται μόνο από το ένστικτο της επιβίωσης και όσων υποστηρίζουν τις συμπεριφοριστικές θεωρήσεις της επιβράβευσης και της τιμωρίας.

Η αυθεντική θυσία, σε αντίθεση με της ευρέως κυκλοφορούσες απόψεις, δεν έχει καμία σχέση με την αυτοκαταστροφή, είναι η ανάδειξη ενός εαυτού που υπερβαίνει τα όρια της επιβίωσης και τα δεσμά της ατομικότητας και πετά στους ουρανούς της ελευθερίας.

Η αυθεντική θυσία δεν περιμένει ανταπόδοση, αφού περιέχει μία άφατη χαρά. Δεν περιμένει αναγνώριση γιατί δεν είναι για τους άλλους.

Η αυθεντική θυσία δεν είναι μια μαζοχιστική στάση που επιζητεί τον πόνο αλλά μια συνεπής ανυποχώρητη στάση προσανατολίσμενη προς το δικαίωμα μια ακέραιης ζωής.

Ένα παράδειγμα…

Σε ένα ταξίδι μας στην Κύπρο, είχαμε επισκεφτεί την σπηλιά-κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου, αγωνιστή της ανεξαρτησίας του νησιού από τους Βρετανούς αποικιοκράτες. Μια μικρή σπηλιά με ένα μόνο άνοιγμα. Οι φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί για παραδειγματισμό – εκφοβισμό έδειχναν τους Άγγλους στρατιώτες να εξευτελίζουν τους συντρόφους του Αυξεντίου που είχαν παραδοθεί και να τους σέρνουν από τα μουστάκια.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου δεν παραδόθηκε. Η προειδοποίηση των Βρετανών αξιωματικκών ήταν σαφής. Θα τον έκαιγαν μέσα στη σπηλιά με τα φλογοβόλα τους. Εκείνος αντέδρασε με ειρωνικά σχόλια και γέλια. Ψέλνοντας και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο αντιστεκόταν. Οι Άγγλοι στρατιώτες πραγματοποίησαν την απειλή τους και πυροδότησαν τα φλογοβόλα τους. Η καταγραφή του γεγονότος από τον ξεναγό εστιάστηκε στη θυσία του Αυξεντίου, αλλά είχε ηθικιστική ερμηνεία. Κοίταζα τη μικρή σπηλιά κια σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να δω τη σκηνή.Ένας άνθρωπος όσο ιδεαλιστής και να είναι δεν θα μπορούσε να αντέξει τον αβάσταχτο πόνο από τα εγκεύματα και να μην κάνει τις στοιχειώδεις αντιδραστικές κινήσεις επιβίωσης για να σωθεί. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Γιατί ο Αυξεντίου άντεξε;

Ο Αυξεντίου δεν έμεινε παθητικός θεατής του ολοκαυτώματός του. Ήταν ο πρωταγωνιστής της ζωής του. Ήταν ο υπερασπιστής του νοήματος της ζωής του. Βρισκόταν σε μέθεξη. Σε μυσταγωγία. Σε έναν οργασμό πίστης που τον μετέφερε στην υπέρβαση του οποιοδήποτε πόνου. Αν εκείνη τη στιγμ μετρούσαμε τις ενδορφίνες του, θα καταγράφαμε μια υπέροχη πλημμυρίδα από συνταρακτικές εκρήξεις των νευροδιαβιβαστών. Η ψυχή του χόρευε στους πιο τρελούς ρυθμούς, καθώς οι φλόγες του έκαιγαν τη σάρκα.

Οι κατοπινοί μελετητές αναφέρονται στη θυσία του Αυξεντίου. Ο ίδιος δεν έζησε τη θυσία του. Γι’ αυτόν θυσία θα ήταν να παραδοθεί και να προτιμήσει την επιβίωση από τη συνεπή υπεράσπιση των επιλογών του.

Η κατανόηση της υπέρμετρης χαράς του αυθεντικού βιώματος καθιστά ύποπτη και γελοία την χρήση του όρου θυσία στην ανατροφή των παιδιών εκ μέρους του γονιού. Αντίθετα θα έπρεπε να αναρωτηθούμε για την λανθασμένη φροντίδα που παρέχεται απ’ όποιον διαμαρτύρεται για τις στερήσεις που υποβάλλεται ως γονιός.

Πού, πότε και πώς "γεννήθηκε" η γεωργία;

Εδώ και πολλές δεκαετίες οι επιστήμονες αναζητούν τις απαρχές της οργανωμένης γεωργίας, κάτι που εκτιμάται ότι έγινε πριν από περίπου 10.000 χρόνια, αλλά υπάρχουν ακόμα διαφωνίες για το πού ακριβώς και πώς αυτό συνέβη.

Μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, που ανακάλυψε σαφείς ενδείξεις αγροτικής καλλιέργειας στους πρόποδες της οροσειράς του Ζάγρου στο δυτικό Ιράν, έρχεται να ενισχύσει την πεποίθηση ότι η πρακτική της γεωργίας ξεκίνησε σε αρκετά μέρη της «εύφορης ημισελήνου» και όχι μόνο σε ένα σημείο, κοντά στη Μεσόγειο ή στην Μεσοποταμία μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Τίμπινγκεν και του Ιρανικού Αρχαιολογικού Κέντρου Ιρανικών Ερευνών της Τεχεράνης, με υπεύθυνη τη Σιμόν Ριλ, επικεφαλής του εργαστηρίου αρχαιοβοτανολογίας του γερμανικού πανεπιστημίου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», ανέλυσαν πάνω από 30.000 υπολείμματα φυτών που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφών, την περίοδο 2009-2010, στην περιοχή Τσόγκα Γκολάν.

Τα ευρήματα καλύπτουν μια περίοδο περίπου 2.000 ετών (πριν από 9.800 έως 11.700 χρόνια) και δείχνουν ότι η πρώιμη καλλιέργεια των φυτών δεν έλαβε χώρα μόνο στο δυτικό και στο βόρειο τμήμα, αλλά και στο ανατολικό τμήμα της «εύφορης ημισελήνου», μιας ευρύτερης περιοχής που, με επίκεντρο το σημερινό Ιράκ, ξεκινά από τις μεσογειακές ακτές στα δυτικά, περιλαμβάνοντας την Εγγύς και Μέση Ανατολή και φθάνοντας έως το Ιράν στα ανατολικά (μερικοί συμπεριλαμβάνουν προς τα δυτικά και το δέλτα του Νείλου στην Αίγυπτο).

Οι ανασκαφές στο Τσόγκα Γκολάν έφεραν στο φως μια πληθώρα κατασκευών, λίθινων και οστέινων εργαλείων, αναπαραστάσεων ανθρώπων και ζώων και -ίσως ακόμα πιο σημαντικό- τις πλουσιότερες εναποθέσεις καρβουνιασμένων φυτικών υπολειμμάτων που έχουν ποτέ βρεθεί στη νεολιθική Μέση Ανατολή. Η ανάλυση αυτών των υπολειμμάτων έδειξε ότι περιλάμβαναν κριθάρι, σιτάρι και φακές.

Οι αρχαιότερες ενδείξεις απόπειρας καλλιέργειας σπόρων φυτών από τους κυνηγούς-συλλέκτες ανάγονται πριν από 13.000 χρόνια. Μέχρι πρόσφατα, τα αρχαιότερα γνωστά μέρη όπου έχουν βρεθεί ίχνη οργανωμένης γεωργίας, ήσαν στην Παλαιστίνη, τη Συρία και την Ανατολική Τουρκία, που χρονολογούνται προ περίπου 10.500 ετών. Η ισλαμική επανάσταση του 1979 εμπόδισε τους δυτικούς αρχαιολόγους να μελετήσουν την εμφάνιση της γεωργίας στο ανατολικό άκρο της «εύφορης ημισελήνου» στο Ιράν και έτσι έως τώρα επικρατούσε η εντύπωση ότι η γεωργία εμφανίστηκε κατά βάση στο δυτικό άκρο αυτής της περιοχής.

Οι Ιρανοί αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει πριν από 15 χρόνια τον πρώιμο γεωργικό οικισμό του Τσόγκα Γκολάν, αλλά η ολοκληρωμένη ανασκαφή του έγινε μόνο πρόσφατα με τη συνδρομή των Γερμανών επιστημόνων. Τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να καλλιεργούν φυτά πριν από τουλάχιστον 11.500 χρόνια, ενώ οι πρώτες εξημερωμένες μορφές σιταριού εμφανίζονται πριν από 9.800 χρόνια, δηλαδή περίπου την ίδια εποχή που ανάλογες καλλιέργειες εμφανίζονται και στο δυτικό τμήμα της «εύφορης ημισελήνου».

Αυτό, κατά τους επιστήμονες, δείχνει ότι, μετά την τελευταία Εποχή των Παγετώνων, η εμφάνιση της γεωργίας ακολούθησε μια παράλληλη εξέλιξη σε διάφορα μέρη και δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεωγραφικό «επεισόδιο». Το συμπέρασμα αυτό συμφωνεί και με πρόσφατες γενετικές μελέτες DNA, οι οποίες επίσης υποστηρίζουν την πολλαπλή καταγωγή των εξημερωμένων ζώων και φυτών.

Οι επιστήμονες τείνουν πλέον να πιστέψουν ότι η γεωργία εμφανίστηκε σε πολλαπλά κέντρα, καθώς οι άνθρωποι άρχιζαν να πειραματίζονται με την καλλιέργεια των άγριων φυτών. Μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια, τα άγρια είδη των φυτών είχαν μεταλλαχτεί πια σε νέες εξημερωμένες ποικιλίες, που ήταν ευκολότερο να καλλιεργηθούν σε ευρεία έκταση.

Έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα οικονομική βάση για την επιβίωση των πληθυσμών, με συνέπεια την εγκατάλειψη του τρόπου ζωής των κυνηγών-συλλεκτών, τη σταδιακή εμφάνιση χωριών, πόλεων και πιο εξελιγμένων πολιτισμών.Τα υπόλοιπα είναι η ιστορία που φθάνει έως τις μέρες μας.

"Γιατί μισούν θανάσιμα την Ελλάδα"!

Friedrich Nietzsche

“Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα». Καρδιά & νους είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα

Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε:

“Oι Έλληνες είναι συγγενείς μου, είναι δάσκαλοί μου. Τους θαυμάζω σαν άφθαστες διάνοιες της φράσεως και της γραμμής, καθώς και για τον ιδεώδη βίο τους.» (Από επιστολή που έστειλε στον γιο του Αύγουστοσ το Bisbaden στις 5 Ιουλίου 1815). «Ό,τι είναι η καρδιά και ο νους για το σώμα, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα.» ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ …ΕΛΛΗΝΑ, ΠΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΜΗΔΑΜΙΝΟΣ ΕΙΜΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ!

Φρίντριχ Σίλερ (Friedrich von Schiller):

“Καταραμένε Έλληνα.

Όπου να γυρίσω την σκέψη μου, όπου και να στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω. Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά, πρώτος και αξεπέραστος. Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος. Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα, εσύ μπροστά μου, ασυναγώνιστος κι ανεπισκίαστος. Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη Γνώση… Γιατί να σε αγγίξω; Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός; Γιατί δεν με αφήνεις στην δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;”